Jeugdhulp en een gebroken been
‘Ik kwam net van de opleiding en werd in het diepe gegooid. En ik verzoop.’ Dat vertelde een jonge hulpverlener mij over haar eerste ervaringen met het werken in een behandelinstelling voor jeugdigen met psychische problemen. Ze kreeg vanaf de eerste werkdag gezinnen op haar bord waarvan ze niet wist wat ze ermee aan moest. Officieel kreeg ze begeleiding, maar in de praktijk kwam daar weinig van terecht. Ze ervoer een fundamentele onveiligheid. Na twee jaar gaf ze er de brui aan, cynisch over instellingen die nieuwbakken behandelaars zo laten zwemmen.
Helder behandeltraject
Ik hoorde het verhaal aan in haar autootje, terwijl ze me meenam naar een gezin dat MultiSysteem Therapie kreeg, MST. Ik mocht van het gezin komen kijken hoe die behandeling gaat.
MST is een aanpak voor gezinnen met forse problemen. Het is haar nieuwe baan. Ze doet dat nog niet zo lang, maar het lukt haar prima, zegt ze.
Ze heeft een helder behandeltraject dat volgens een vaste methodiek verloopt. Iedereen weet daardoor waar iedereen aan toe is. De aanpak is streng, zowel voor gezin als behandelaar. Elk behandeltraject wordt geregeld in een klein team van MST’ers besproken, onder begeleiding van een ervaren supervisor. Er is ook een landelijk expert die periodiek aanschuift, telefonisch, omdat hij in het hele land de vinger aan de pols houdt. Nauwgezette registraties van de behandelacties en de resultaten zijn voer voor het gesprek. Kern van de bespreking is steeds: benutten we alles wat MST ons te bieden heeft? Doen we wat werkt?